Stieg Larsson- "Millenium: Zamek z piasku, który runął"

"Nikt nie może uniknąć zakochania. Może chcieć się tego wyprzeć, ale przyjaźń to chyba najpowszechniejsza forma miłości."

Tytuł: : "Zamek z piasku, który runął"

Autor: Stieg Larsson

Wydawnictwo: Czarna Owca

Tłumaczenie: Alicja Rosenau

Data wydania: 27.10.2009r. 

ISBN: 9788375541274

Liczba stron: 784

        Znacie te rewelacyjne uczucie, kiedy po przeczytaniu jednej części serii możecie od razu sięgnąć po kolejną? 

Mi, sztuka ta udała się przy okazji "Millenium"; od razu po przeczytaniu "Dziewczyny, która igrała z ogniem", udało mi się upolować "Zamek z piasku, który runął".

      O ile pierwsza część serii nieco odbiega tematycznie od całości, o tyle druga i trzecia część są ze sobą bezpośrednio powiązane. A ściślej rzecz ujmując: trzecia część jest rozwinięciem wydarzeń opisanych w części drugiej. 

      Akcja "Zamku z piasku..." zaczyna się w momencie, kiedy po wydarzeniach z "Dziewczyny, która igrała z ogniem", Lisbeth Salander i Aleksander Zalachenko trafiają do szpitala, gdzie lekarze walczą o ich życie. 

Jednocześnie Mikael Blomkvist próbuje wyjaśnić całą historię z lokalną policją. Jako że wydarzenia z poprzedniej części serii nie zostały jeszcze wyjaśnione, Salander w dalszym ciągu pozostaje oskarżona o 3 morderstwa i szereg innych przestępstw. 

Szybko znajduje się grono obrońców Salander, którzy robią wszystko, aby wyjaśnić sprawę- na czele z Mikaelem Blomkvistem. 

      Połączone siły redakcji "Millenium" i Milton Security przygotowują się do zdemaskowania spisku, który od lat chroni Zalachenkę, jednocześnie tajna Sekcja, pod której opieką Zalachenko znajdował się od czasu przyjazdu do Szwecji, zrobi wszystko, by prawda o ich nielegalnych poczynaniach  nie ujrzała światła dziennego. 

Niespodziewanie wyrasta trzecia siła: Policjanci i funkcjonariusze Sapo, którzy chcą poznać prawdę na temat agentów działających w ich szeregach. 

        Trzecia (i niestety ostatnia napisana przez Larssona) część serii obfituje w niesamowite zwroty akcji: 

Mikael Blomkvist nawiązuje współpracę z policją, a także bliższe relacje z pewną policjantką.   

Lisbeth Salander ma adwokata (co już samo w sobie jest sprzeczne z jej naturą), a jest nim Anika Giannini- siostra Blomkvista, która wiele wniesie w proces sądowy prowadzony przeciwko jej klientce. 

Jakby tego było mało, Erika Berger odchodzi z "Millenium"! Dotychczasowa redaktor naczelna, rezygnuje ze swojej funkcji i przechodzi do znanego dziennika SMP.

            Sama tak naprawdę nie wiem, co mogę wam powiedzieć o tej książce. Ciężko mówić o "Zamku z piasku, który runął" bez odnoszenia się do całej serii "Millenium", a co za tym idzie, aby się nie powtarzać. 

             Jeśli chodzi o "Zamek z piasku..." to mam tylko jedną uwagę: z początku ciężko było mi się przyzwyczaić do niektórych nowych bohaterów. Dopiero z biegiem czasu uzmysłowiłam sobie, że to nie jest kwestia przyzwyczajenia, ich po prostu nie da się lubić. Jednak każdny z nich wniósł coś ważnego do powieści. 

             Jako, że jest to ostatnia część autorstwa Larssona (27.08.2015r. odbędzie się premiera czwartej części "Millenium" autorstwa Davida Lagercrantz'a), chciałabym pokusić się o kilka słów podsumowania całej serii: Stieg Larsson królem kryminałów jest. I będę to powtarzać do znudzenia. To właśnie dzięki jego "Mężczyznom, którzy nienawidzą kobiet" odkryłam w sobie miłość do kryminałów. To, co zrobił Larsson, jest dla mnie fenomenem. Stworzył pełnowymiarową powieść z nietuzinkowymi bohaterami. Zwłaszcza kreacja Lisbeth Salander jest mistrzostwem świata. Takich postaci w literaturze nie ma, takich postaci się nie pisze, a jeśli już trafi się na tego typu osobowość, to raczej w roli sadystycznego mordercy, a nie głównej (pozytywnej) bohaterki. 

               Zawsze kiedy zaczynam nową książkę, wkładam do niej kartkę i w trakcie czytania zapisuję istotne fragmenty, na które warto zwrócić uwagę przy pisaniu recenzji. Po przeczytaniu "Zamku z piasku..." jak i wcześniejszych części, mój mini-notatnik był pusty. Nie dlatego, że nie było nic wartego zapisania, wręcz przeciwnie, co chwile pojawiał się jakiś interesujący wątek tak, że ciężko było wyselekcjonować pojedyncze fragmenty. 

               Mimo że książki te liczą 700-800 stron, pochłania się je błyskawicznie. Nie można się o nich oderwać. I tylko żal, że to już koniec. Oczywiście sięgnę po czwartą część, napisaną przez Lagercrantz'a, jednak mam wrażenie, że śmierć Stiega Larssona zamknęła pewien rozdział szwedzkiego (i nie tylko szwedzkiego) kryminału. 

             A tych, którzy po "Millenium" jeszcze nie zdążyli sięgnąć, mogę tylko po raz kolejny gorąco zachęcić, bo naprawdę warto;)